Fictieverslag soldaten huilen niet

1. zakelijke gegevens

De titel van het boek dat ik dit keer gelezen heb is Soldaten huilen niet. Het boek is geschreven door Rindert Kromhout. Het boek heeft 265 bladzijden en is in maart 2010 uitgegeven door de uitgeverij Leopold B.V.

2.  samenvatting

In 1925 verhuist het gezin naar het kleine dorpje Sussex in huize Charleston. Quentin en Julian waren de beste vrienden ooit. Ook al waren ze broers. Er zit 3 jaar verschil tussen hen. Ze groeien steeds meer uit elkaar en werden naarmate ze ouder werden ook steeds meer geïnteresseerd in ander dingen. Julian hield veel van politiek en wou het volgen waar het ook maar kon. Vanessa was de moeder van Julian en Quentin en ook het zusje Angelica. Die schilderde heel veel, samen met Duncan die homo is. De vader van de kinderen, Clive, woonde in London. Vanessa had ook nog een zus Virginia. Die was een schrijfster. Vanessa woonde dus samen met Julian, Quentin, Angelica en de homo, Duncan, in huize Charleston. De buurtbewoners daar vonden het erg raar dat Vanessa samenwoonde met Duncan en niet met haar eigen man die in London zat. Haar man was uitgever en gaf haar boeken uit. Virginia had ook een goede vriend Lytton. Hij had een vriendin Carrington. Maar doordat Lytton zoveel schreef en veel binnen zat is het slechter met hem gegaan. Hij kreeg kanker en is daar later dood aan gegaan, hij wou namelijk niet in het ziekenhuis opgenomen worden. Carrington kon het niet meer aan, die kon niet zonder Lytton leven en is later zelf ook dood gegaan door zelfmoord. Ze had ook nog een verloofde Ralph, die was er kapot van en begon een nieuw leven in London en opende een boekwinkel. Quentin wist nu al zeker dat hij schrijver wou worden en heeft advies gevraagd aan tante Virginia. Hij moest beginnen met een huiskrant schrijven. Hij schreef alles op wat hij zag en wat hij bijzonder vond. Julian was nog steeds geïnteresseerd in politiek en hoorde dat er oorlog was in Spanje. Ook wond Julian zich zo erg op aan de gebeurtenissen in Spanje dat hij een communist werd. Nu was hij al helemaal niet meer los te slaan van de politiek. En toen had Hitler ook al weer bijna de macht in Duitsland, dus het was helemaal een drama. Maar toen… kwam de grootste leugen ooit. Tenminste Julian was heel boos. Angelica was geen dochter van hun eigen vader Clive, maar Vannesa is zwanger geworden van Duncan. Deze leugen had enorme gevolgen voor Vanessa. Julian is een jaar lang echt boos geweest op haar, maar uiteindelijk is het toch goed gekomen. Toen heeft Julian besloten dat hij mee wou vechten in de Burgeroorlog in Spanje, samen met zijn vriend Rick. Hij is dan 21 jaar oud. Toen hij dit besloten had, heeft Quentin aan zijn broer beloofd dat als hij niet terug zou komen hij een boek over hem zal schrijven. In het begin van het verhaal was het al vrij duidelijk dat Julian de oorlog niet overleven zal en dat Quentin zou beginnen met schrijven aan zijn boek. Hij zou schrijven elke dag, en op een dag schreef hij dat hij niet mee hoefde te vechten maar mee moest helpen in de ziekenauto van het Rode kruis. En toen gebeurde er iets ergs. Er was een bom op die ziekenauto gevallen die onderweg was naar het ziekenhuis in Barcelona. Julian was dood. Het leven moest gewoon door gaan, en Vanessa’s en Duncans droom kwam uit. Ze mochten het kerkje beschilderen, eindelijk.

Ik heb dit boekverslag op een aantal belangrijke punten aangepast omdat het niet compleet was.  Bronvermelding: http://www.scholieren.com/boekverslag/76363

3.   over de auteur.

Rindert Kromhout is geboren in Rotterdam op 9 augustus 1958. Hij woonde als kind twee jaar lang in kindertehuizen. Hij wou eerst gaan leren voor bioloog of dierenarts. Het beviel hem uiteindelijk niet goed en is een andere studie gaan volgen tot kleuterleider. Ondertussen is hij boeken gaan schrijven voor jeugd van 12 tot en met ongeveer 17 jaar. In 1980 behaalt hij zijn diploma voor de opleiding tot kleuterleider, maar een baan in het onderwijs heeft hij nooit gekregen. Alles wat hij op de opleiding over kinderen geleerd heeft kwam hem goed van pas om de boeken te schrijven. In 1985 bezoekt Rindert Kromhout Rome de hoofdstad van Italië. Toen hij weer richting huis wilde krijgt zijn bezoek aan Rome een naar einde als Palestijnse terroristen het vliegveld binnenstormen terwijl hij op zijn vlucht naar huis aan het wachten was. Zestien mensen werden doodgeschoten en Rindert kwam er met de schrik vanaf. Deze afschuwelijke ervaring maakt diepe indruk op hem. Jaren later schrijft hij in 1995,De taal van Ennio, een boek voor volwassenen. Sinds 2007 woont Rindert in Weesp.

4.      over het boek.

Op de voorkant van het boek staat een tekening van de 2 broers en tussen hen in een grote boom getekend. Boven aan de kaft staat de tekst wat Quentin tegen zijn broer Julian zij, dat als hij eerder dood ging dat Quentin dan een boek over hem zal schrijven. Uiteindelijk gebeurt dit ook en is dit het verhaal. Het boek is niet echt aan iemand opgedragen maar wel gebaseerd op een waar gebeurt verhaal en bestaande personen. Quentin Julian en hun zusje Angelica waren de kinderen van de bekende Engelse schilderes Vanessa Bell. Vanessa bel en haar zus Virginia waren leden van de Bloomsbury Groep. Dit was een groep van kunstenaars de woonden en werkten in Engeland in de jaren twintig en dertig. De belangrijkste hoofdpersonen zijn natuurlijk Quentin en Julian. Julian omdat het boek aan hem is opgedragen en Quentin omdat hij het boek geschreven heeft over Julians leven en hun familie. Julian: leergierig en plichtgevoelig. leergierig omdat hij alles wil weten over de politiek en hij zich hier steeds meer in gaat verdiepen. En plichtgevoelig omdat hij vertrekt om zijn communistische ‘vrienden’ te helpen in de oorlog. Quentin: bezorgd en fantasierijk. Bezorgd omdat hij het moeilijk vindt om zijn broer naar spanje te laten gaan om mee te vechten. En fantasierijk omdat hij net als zijn moeder en tante veel schrijft en ook wel met kunst bezig is. Het verhaal speelt zich af in Charleston, het huis waar Quentin met z’n moeder, Duncan, Duncan’s vriend en zijn broer woont. Verder speelt het verhaal zich ook af in Londen en Monk’s House waar zijn tante Virgina met haar man woont en werkt. Charleston is belangrijk, want daar speelt het verhaal zich voornamelijk af en Monk’s House is ook belangrijk, want daar leert Quentin  van zijn tante om een verhaal te schrijven. Het verhaal staat wel in chronologische volgorde. Dit maakt voor het boek veel uit omdat het hierdoor makkelijker en sneller te begrijpen is. Het boek is geschreven door het oogpunt van Quentin. Hij vertelt verhaalswijze het meeste wat er in het boek staat. Dus het is uit het perspectief van Quentin geschreven. Het boek heeft terugblikken, Quentin kijkt terug op de tijd dat Julian nog thuis was en niet aan het vechten in Spanje.

5. leeservaringen

Het onderwerp spreekt me wel aan omdat ik de verhalen over oorlog vaak wel spannend vind. Ik heb veel van het verhaal geleerd, het is niet zoals andere oorlogsboeken waar alleen in gevechten wordt. Uit het verhaal is er niks uitgekomen van wat ik er van te voren van had verwacht, ik heb het gewoon gelezen. Ik ben door het verhaal niet anders gaan denken over het onderwerp. Het verhaal is goed en duidelijk uitgewerkt want je komt alles te weten over de gebeurtenissen. Het is wel een beetje voorspelbaar want op het begin weet je al een beetje wat er gaat gebeuren aan het eind. Ik heb wel eens een ander en spannendere boeken gelezen van dit onderwerp.

Het verhaal bevat wel genoeg gebeurtenissen om het te blijven volgen. Er zit genoeg tempo in want in ongeveer 270 bladzijdes worden er behoorlijk wat jaren beleefd in het verhaal. Bij de hoofdpersoon gaat het vooral om de gedachten en bij de bijfiguren gaat het meer om de gebeurtenissen maar dat is ook bij de hoofdpersoon wel zo. De gebeurtenissen zijn geloofwaardig maar niet herkenbaar omdat ik niet in zo’n toestand geleefd heb en mij er ook niks bij voor kan stellen.

De hoofdpersoon is wel iemand waar voor je gaat leven want hij maakt veel mee op een erg jonge leeftijd. Ik kan me ook wel goed verplaatsen in de problemen van de hoofdpersoon. Geen van de verhaalpersonen heeft me echt beïnvloed in mijn gedrag. Het gedrag van de personages heeft me wel aan het denken gezet omdat er iemand heel erg boos wordt in het verhaal, en op dat moment zou ik niet boos zijn maar teleurgesteld. Daarom snap ik dus niet waarom hij boos is. Je komt wel genoeg te weten om het gedrag te begrijpen van de personages. Wel veranderen een aantal personages in de loop van de jaren door wat ze hebben meegemaakt.

Ik vind de gebeurtenissen logisch op elkaar volgen en ik vind het niet erg spannend opgebouwd maar het is wel boeiend. Het verhaal heeft geen ingewikkelde opbouw, want er zijn bijna geen vooruitblikken en terugblikken. Het hele verhaal is dus chronologisch geschreven. De opbouw van een verhaal is erg belangrijk om het boek te begrijpen en om het spannend te houden. Daarom vond ik dit boek niet echt spannend en lees ik liever een ander boek over de oorlog.

Het boek was makkelijk om te lezen dit kwam door het taalgebruik, en omdat de zinnen erg makkelijk te lezen waren. Dit vond ik bij dit boek jammer omdat het er dus niet spannender van werd. Ook was het te voorspelbaar en hierdoor ook niet meer leuk om te lezen, omdat je al weet wat er gaat gebeuren.

6.Recensie en eigenmening.

Inconsistent maar levendig

De leden van de Bloomsbury Groep hebben bijna mythische proporties aangenomen. Het getuigt van durf om dan een boek voor jongeren te schrijven, waarin Virginia Woolf, T.S. Eliot en Lady Ottoline Morrell figureren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Rindert Kromhout heeft als verteller van zijn roman Soldaten huilen niet Quentin Bell gekozen, de neef van Virginia Woolf. Zijn broer Julian is de andere hoofdpersoon. Het contrast tussen de broers is groot: Julian is geïnteresseerd in politiek en bekijkt  zijn familieleden met een kritische blik, Quentin is veel zachtaardiger en minder opstandig. Centraal in de roman staat Charleston, het huis in Sussex waar de twee broers met hun zusje Angelica, hun moeder Vanessa Bell en haar partner Duncan Grant wonen. Duncan Grant is de vader van Angelica maar dat komt pas later aan het licht. Duncan is homoseksueel en heeft bijna elk jaar een andere vriend. Het lukt de schrijver wonderwel om dit bijzondere gezinsleven door de ogen van Quentin te beschrijven en de lezer te overtuigen. Quentin is een innemende verteller, laconiek, geestig en niet te benauwd om zijn twijfels en mislukkingen te delen. De sterke band die hij met zijn broer heeft overtuigt doordat ze niet alleen samen allerlei dingen ondernemen maar het soms ook hartgrondig met elkaar oneens zijn. Virginia Woolf wordt door Kromhout vooral ingezet als de bijzondere tante, die Quentin adviseert bij zijn schrijfexperimenten. Het boek is nergens gewichtig of intellectueel, zoals je bij dit gezelschap al gauw zou verwachten. De grote tragedie in het boek, de dood van Julian, wordt bijna laconiek beschreven.  Alleen als Kromhout over de opkomst van het fascisme schrijft wordt hij opvallend didactisch, waardoor de natuurlijke schrijfstijl van Quentin verstoord wordt.

Ook al wordt het vaak ontkend, de leden van de Bloomsbury Groep waren zeer in politiek geïnteresseerd. In de Eerste Wereldoorlog weigerden de mannelijke leden principieel dienst.  Hoe ze in de dertiger jaren op het fascisme in Europa moeten reageren is een zaak die in deze roman tijdens etentjes in Charleston vaak aan de orde komt. Julian moet niet veel hebben van al dat gepraat, hij kiest voor actie en vertrekt naar Spanje om daar tegen Franco te vechten. Al na een paar weken komt hij om als zijn eenheid  getroffen wordt door een bom. Hoewel Quentin zich goed probeert te houden (‘soldaten huilen niet’) is het idyllische leven in Charleston voorbij.

Voor zijn boek heeft Kromhout bestaande figuren gebruikt. Ook het grootste deel van de gebeurtenissen in het boek is gebaseerd op de

. Kromhout heeft in de roman een kunstgreep toegepast, die voor kenners van de Bloomsbury Groep verwarrend werkt. De echte broers Julian en Quentin zijn in 1908 en 1910 geboren. Als Kromhout zijn verhaal begint, in het jaar 1925, zijn ze in de roman nog maar tien en acht jaar oud. Kromhout wilde voor zijn boek waarschijnlijk een jonge hoofdpersoon, die onbevangen de gebeurtenissen observeert. Gek genoeg heeft hij de volwassenen wel hun werkelijke leeftijd laten houden en gebruikt hij verder de correcte   jaartallen. In de roman is Julian nog heel jong als hij naar Spanje vertrekt en begint hij onbezonnen aan dat avontuur. In werkelijkheid was hij bijna dertig en heel wat wereldwijzer voor hij tot zijn keuze kwam. Wie de werkelijke situatie kent (en Kromhout moedigt dit aan, hij heeft een uitgebreide literatuurlijst opgenomen) raakt hierdoor afgeleid en gaat steeds meer letten op inconsistenties. Dat is  jammer, want Kromhout is het ondertussen wel gelukt een levendig boek te schrijven dat de leden van de Bloomsbury Groep recht doet.

Doeke Sijens

Gewichtig: Ook dit woord past bij het boek omdat het gezin zich absoluut niet gewichtig(verwaand) gedraagt in huize Charleston.

Levendig: Ook dit woord past bij het boek omdat er veel in het verhaal gebeurt en het vaak veel impact op het gezin heeft.

Intellectueel: Dit woord past ook bij het boek omdat de familie zicht niet altijd even verstandig gedraagt, bijvoorbeeld met het niet vertellen dat het zusje van een andere vader is.

Werkelijkheid: Past goed bij het boek omdat het verhaal helemaal is gebaseerd op de werkelijkheid.

Idyllische: Dit woord past ook erg goed bij het boek omdat er altijd wat wordt beleefd in Charleston, er zijn altijd mensen over de vloer en het is er meestal erg gezellig.